Με μιάν αχτίδα μόνη της αγάπης Σου
ήλιος μικρός να λάμψει το μηδέν
της ύπαρξής μου
**
Αναπαμένη μνήμη των νεκρών κάτω απ’ τα δέντρα
καθώς της δρόσου δάκρυα λάμπουν στα χορτάρια
και με του ήλιου τα ψάθινα καπέλα
με μήλα οι κορασιές πετροβολιούνται στα περβόλια
**
Λιγνό κυπαρισσάκι καλογέρευε
σ’ άκρη γκρεμού σαλεύοντας
ανάμεσα στα όρη που σκιρτούσαν
**
Τις θείες του θέρους νύχτες δραπετεύουν
μικρά παιδιά απ’ τα μνηματάκια τους·
πάνε ν ‘ανάψουν τα κεριά των άστρων
να σεργιανίσουν στ’ ουρανού τα περιβόλια
**
Τα διπλωμένα ρούχα των παιδιών
απ’ της μητέρας τα συλλογισμένα χέρια
επάνω στην κασέλα·
γέμισε η κάμαρη λευκά πουλιά
από άγνωστα ταξίδια επιστραμμένα
ήλιος μικρός να λάμψει το μηδέν
της ύπαρξής μου
**
Αναπαμένη μνήμη των νεκρών κάτω απ’ τα δέντρα
καθώς της δρόσου δάκρυα λάμπουν στα χορτάρια
και με του ήλιου τα ψάθινα καπέλα
με μήλα οι κορασιές πετροβολιούνται στα περβόλια
**
Λιγνό κυπαρισσάκι καλογέρευε
σ’ άκρη γκρεμού σαλεύοντας
ανάμεσα στα όρη που σκιρτούσαν
**
Τις θείες του θέρους νύχτες δραπετεύουν
μικρά παιδιά απ’ τα μνηματάκια τους·
πάνε ν ‘ανάψουν τα κεριά των άστρων
να σεργιανίσουν στ’ ουρανού τα περιβόλια
**
Τα διπλωμένα ρούχα των παιδιών
απ’ της μητέρας τα συλλογισμένα χέρια
επάνω στην κασέλα·
γέμισε η κάμαρη λευκά πουλιά
από άγνωστα ταξίδια επιστραμμένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου