Εκεί που δεν με σπέρνουν: Ποιητική Συλλογή του Στέφανου Παντελίδη/ 2019

ΕΝΟΧΕΣ· ΟΔΗΓΩΝΤΑΣ

Στεκόταν το περιστέρι καταμεσής του δρόμου.

Δεν αντέδρασε αυτό

κι εγώ

το παρέκαμψα.

Κι αν ήθελε ν’ αυτοκτονήσει;

Θα έπεφτε απ’ το μπαλκόνι;

Θα έκοβε τις φλέβες του;

Καταμεσής του δρόμου θα στεκόταν

κι εγώ —ο αχρείος—

το απέφυγα.

**

ΑΙΣΘΗΤΗ ΑΠΟΥΣΙΑ

Για χρόνια δεν ήξερα γιατί

αρέσει τόσο στους ανθρώπους

να βλέπουν θάλασσα και ουρανό.

Τώρα καταλαβαίνω

πως είναι επειδή

εκεί

δεν έχει ανθρώπους

**

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ «ΧΑΜΕΝΟΣ» Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Μα δεν ήταν και κανένας ωκεανός

— πέλαγος ήταν.

Εκεί όπου ένας άσχετος ψαράς

τη βρίσκει την Ιθάκη.

Γυρνούσε -—-λέει— ο πολυμήχανος

από νησί σε νησί

(κι από γυναίκα σε γυναίκα)

ο καημένος.

Και η Πηνελόπη ευτυχώς

δεν τον περίμενε με σταυρωμένα πόδια.

Δούλευε κι αυτή καλά τον «αργαλειό» της.

**

ΜΑΥΡΟ ΚΟΡΑΚΙ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΜΟΥ

Τι μαύρο, τι άσπρο;
Τι κοράκι, τι αηδόνι;
Εγώ θα έχω φύγει

— και η ζωή προκλητικά
θα συνεχίζει τον δρόμο της.

**

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΑ «ΕΥΠΩΛΗΤΑ»

θα θέσω τέρμα στη ζωή μου.

«Ποιητής αυτόχειρας»

θα σκίσω τα βιβλία μου
θα φάω μια-μια τις σελίδες

το πρωί θα με βρουν νεκρό
«από υπερβολική δόση ωμής ποίησης».