Δεν είναι το
φύσημα του αέρα
αυτό που νιώθω
στα φτερά μου.
Ούτε τα
κεντημένα βλέπω βουνά
της οροσειράς
των ονείρων.
Η πόρτα της
φυλακής μου
δεν έχει φωτεινή
χαραμάδα.
Τα φτερά που
είχα κάποτε χάθηκαν
όπως σκορπά ο
άνεμος τα σύννεφα.
Σε καλοκαιρινούς
ουρανούς
δεν έχω
ταξιδέψει.
Αποδημητικό
ερπετό που σέρνεται στο χώμα
με το σώμα του
ματωμένο.
Κάποτε η ανάγκη
της ζωής
μού όρισε δύο
κέρινες μεμβράνες.
Σφραγισμένα
επάνω τους τα όνειρα μου.
Τα βούλιαξε ο
Φαέθων.
Ανέβηκα ψηλά,
πέρα απ’ το φως.
Τα θεία δεν
συγχώρεσαν την ύβρη.
Η λύρα του
Απόλλωνα
συνόδευε την
πτώση μου.
Στη γεωμετρική
αρίθμηση της ζωής
παραμένω μια
άβουλη μάζα.
Η ματαίωση του
ταξιδιού
αγχόνη για μένα
είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου