Έμεινα εκεί να σε κοιτάζω εκστατικός
πλήρης από στοργή και τρυφερότητα
κλεισμένα ματοτσίνορα
κρατώντας μέσα σφαλιστά ένα θησαυρό
-αυτά τα εξαίσια μελιά σου-
άταχτες μπούκλες να χαϊδεύουν ντροπαλά το μέτωπό σου
κι η ανάσα σου να κυματίζει αργούς ρυθμούς
ποιός ξέρει πού σε ταξιδεύει τώρα ο Μορφέας
νάμαι κ εγώ ταξιδευτής στα όνειρά σου άραγε;
ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο ζωγράφισαν τα χείλια σου
και τα λακκάκια σου ξεπήδησαν αυθάδικα
κι εγώ να μην τολμώ ούτ' ένα άγγιγμα
μην και διαταράξω αυτό το εξαίσιο είδωλο..
Εκεί είναι που θυμήθηκα πως κάπου άκουσα αυτό:
Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που χαμογέλασες.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!!!
Οκτώβρης 2016
Λευτέρης Ελευθερίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου