ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ / Πολυκάρπου Ανδρέας

Ένας αποχαιρετισμών ορίζοντας η συνύπαρξη μας ψυχή μου
σε ερειπωμένες αμαξοστοιχίες χορταριασμένων σταθμών
και σε ξεβαμμένα σκαριά πλοίων
που λιώνουν αφημένα στα καρνάγια.
Εσύ στη στάση αγκιστρωμένη του λεωφορείου
και μπροστά μου να απλώνονται οι λακκούβες του πεζοδρομίου
λίγο πριν το καλοκαιριάτικο θέρος.
Στην τσέπη αφημένο το γκρίζο όνειρο
ξεγλίστρησε από τη σκισμένη φόδρα
στο ιδρωμένο από τον πρωινό έρωτα σεντόνι.
Ποδιά και χέρια μουδιασμένα ακόμη από το σαρκικό οργασμό.
Κι εγώ να πρέπει να φύγω με τα πρώτα αποδημητικά πουλιά.
Τρομάζω ψυχή μου, τρομάζω.
Βλέπεις, καμιά Ιθάκη δεν με προσμένει.
Οι μνηστήρες υλοτόμησαν τα δάση της
και την έκοψαν σε παραλιακά οικόπεδα
με θέα το κοιμητήρι με την πένθιμη ψαλμωδία.
Δεν φταίνε αυτοί.
Τι να σου κάνουν κι αυτοί;
Δεν φταίνε που γεννήθηκαν άνθρωποι.
Τι φτηνοί που είναι οι άνθρωποι.
Μάτια που φθονούν τα δάχτυλα τα μπλεγμένα
και ζηλεύουν το χέρι που σφουγγίζει του αλλουνού το μέτωπο.
Κανένας ποιητής δεν μου όρισε Ιθάκη.
Παρά μόνο στον Άδη ψυχή μου
τους αποξηραμένους λωτούς θα αναμασώ.
Στα σκοτάδια της γης
κανένας δεν με περιμένει τυφλός μάντης πια.
Κουράστηκε κι αυτός.
Τόσες φορές με έφερε ο ποιητής στον Άδη
κι ούτε μια στάλα αίμα δεν μετέλαβε από τις ανοιγμένες φλέβες μου.

Κρατάω το χέρι σου σφιχτά χωμένο στην παλάμη μου.
Τα δάχτυλα σου καρφιτσωμένα στο θώρακα μου.
Φοβάμαι να αφήσω το χέρι σου κάθε που βλέπω τα τρένα,
κάθε που ακούω τη φωνή του σταθμάρχη:
- Τελευταία αμαξοστοιχία για τη Νεφελοκοκκυγία.
Κι εγώ να πρέπει τον παλιό συρμό για την κόλαση να πάρω,
τα σκαλιά να κατεβαίνω του Άδη.

Άστατα τα πουλιά ψυχή μου.
Στο πρώτο ψύχος το βάζουν στα φτερά.
Πάντα την άνοιξη ψάχνουν. Πάντα.
Πλάνητες δανδήδες με ανοιχτές τις φτερούγες.
Στον Άδη ψυχή μου, στον Άδη.
Εκεί σε προσμένω, με μια αγκαλιά πένθιμο, μωβ λιβάνι.

αναδημοσίευση / πηγή: http://www.poiein.gr/archives/34302/index.html