[Δεν πονώ ...] / Ανδρέου Ειρήνη

Δεν πονώ για τις μεγαλοπρεπείς κηδείες
των γερόντων αρχόντων.Σπαράζω για
τα άταφα κορμάκια των ερειπίων
 που τα κομμάτιασαν οι
άρχοντες 
ενώ παίζανε με τις κούκλες τους
για να ζήσουν τα δικά τους παιδιά των παλατιών .....
"Και δώσ' του ,τους κουρδίζουν οι μεγάλοι
και οι δουλειές στα οπλοστάσια μεγαλώνουν.
Η κατανάλωση του αίματος απίστευτα μεγάλη
και οι κανίβαλοι όσο πάνε δυναμώνουν..
Αφού χορτάσουν από σάρκες κι από αίμα
φορούν την μάσκα δήθεν του καλού
κι ανακοινώνουν - τι μεγάλο ψέμα -
λύση θα ψάξουν εις το πρόβλημα να βρουν.
Κι ενώ θρηνούνε χήρες κι ορφανά
κι η δυστυχία φτάνει στο ζενίθ της
στα ισοπεδωμένα απ' τον πόλεμο χωριά
σπαράζει η μάνα κι η ηχώ απ' την κραυγή της
κτυπά και χάνεται σε πύργους αψηλούς
όπου μοντέρνα κτήνη με γραββάτες ακριβές
διοργανώνουν με συμπόσια και χορούς
συνομιλίες που δεν τέλειωσαν ποτές.
μα αν επέλθει η ειρήνη τελικά
κάπου αλλού θα στρέψουνε το βλέμμα..
και στην ανάγκη έφτιαξαν πυρηνικά..
"τρανή" εφεύρεση!!! Σ ' όλα θα θέσει τέρμα"....

Απόσπασμα από το ποίημα μου "Πολιτισμός"
του βιβλίου μου " Της ψυχής μου τα κομμάτια "
που το έγραψα νεαρή , αντί για έρωτα
γιατί πιο πολύ αγάπησα τα παιδιά..
και μίσησα το άδικο και την βία ..
Γέρασα κι ακόμη γράφω για τα παιδιά
τα πεινασμένα τα αδικημένα τα σκοτωμένα
ανακυκλώνοντας τις φράσεις .....
κι οι κούκλες των παιδιών των ερειπίων
κείτονται χάσκοντας στον ουρανό
καρτερώντας το παραμύθι τους το ατέλειωτο..
κι η Κύπρος κι η Πόλη " "πάλι με χρόνια με καιρούς"...........
ένα παραμύθι ατέλειωτο κι αυτό... ΩΣ ΠΟΤΕ ;