Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020

Ωδή στον καταραμένο ποιητή / Ειρήνη Ανδρέου


Είναι στ' αλήθεια φοβερό
να είσαι ποιητής καταραμένος
σ' ένα κόσμο από μπετόν
κι από δαιμόνους τριγυρισμένος.
Με μπόχα σαπίλας, μύτες γαμψές
γέλια σαρδώνια λεπίδες χέρια
Να στάζει πάνω σου της γης ο λεκές
κι άλλοι να γράφουνε γι' αστέρια.
Μα εσύ εκεί μ΄ένα στυλό
να το βουτάς σε βρώμα κι αίμα
να κάνεις στίχο το κάθε στοιχειό
και να μολύνεσαι να στάζεις αίμα.
Τι καταισχύνη και τι ντροπή
την αλήθεια να σκοτώνουνε με μένος
κι έτσι άδοξα να σβήνεις κι εσύ
μονος και ξένος , καταραμένος ...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου