Σκυφτή απέμεινε η γιαγιά,
σε μιά καρέκλα άδεια,
να περιμένει τάχατες,
κάποιος για να φανεί....
Απόκαμε ,κοιμήθηκε,
μ’ ένα κρυφό καημό,
στα μάτια δάκρυ έτρεξε,
μα το κρύψε θαρρώ...
Μονάχη της απέμεινε,
κάποιο να περιμένει,
ένα δικό της πρόσωπο,
που η ψυχή προσμένει...
Σφίγγεται μέσα η καρδιά,
μα αυτή πάντα παλεύει,
η δικαιολογία στα χείλη της,
μην και ο νούς σαλεύει...
Αργήσανε απ’ τη δουλειά,
αύριο θε να ρθούνε,
κάτσε γιαγιά περίμενε,
μην βιάζεσαι που αργούνε....
Κουράστηκε κι απόκαμε,
στον ήλιο αποκοιμήθην,
μόνη της συλλογίζεται,
κανείς δεν αποκρίθην....
Είναι βαριά τα γηρατειά,
η μοναξιά μολύβι,
ασήκωτο το φορτίο της,
καίει σαν το καμίνι....
Άπλωσε το χέρια σου,
δώσε μιά αγκαλιά,
στην μάνα ,τον πατέρα σου,
να νοιώσει ζεστασιά!
Μέρες και νύκτες μοναχικές,
ο νους αλλού γυρίζει,
παιδεύει την ψυχούλα της,
μα πάντα εκεί κι ελπίζει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου