ΙΟΥΛΙΟΣ ΜΗΝΑΣ / Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Ιούλιος μήνας,φεύγει ξαναγυρνάει,
πάντα με μαύρη ,ολόμαυρη φορεσιά φοράει.
Σαράνταέξι χρόνια,πηγαινοέρχεται,
κι είναι πολύ θλιμμένος,
σαράνταέξι χρόνια καί πάντα είναι κλαμένος.

Το βάρος πού φορτώθηκε,ασήκωτο φορτίο,
αγκάθινο τό στέφανο ,φοράει στό κρανίο.
Με ανεξίτηλη μαύρη μελανιά,είναι στιγματισμένος,
κι αυτός ,όπως ο Πενταδάκτυλος,ύπουλα προδομένος.

Ο χρόνος 1974 μάζεψε τα δώδεκα παιδιά του,
καί μοίρασε τού καθενός ,τα τραπουλόχαρτα του.
Στούς δέκα έπεσε χαρτί με χρώματα κι ελπίδες,
Ιούλιο και Αύγουστο χαρτί μαύρο,κατάμαυρο,
σημάδι πού προμήνυε ,φρίκη ,πόνο καί μαύρες καταιγίδες.

Μαύρο χαρτί ήταν τό μερτικό τους,
καί έτσι άρχισε καί τό μαρτύριο τους.
Στά μάτια τους τα δάκρυα,χρόνια πολλά αναβλύζουν,
τόν πόνο τόν αγιάτρευτο,καθημερινά ποτίζουν.
Τίς ξηραμένες τις πληγές,που ο χρόνος δεν τις κλείνει,
σάν έρχεται ο Ιούλιος ,άπ´τή αρχή τις ξύνει.

Μαύρες φιγούρες,πένθιμες με βήματα βαριά,
σέρνονται ώς τά μνήματα,να βρούν παρηγοριά.
Βουβό κι αμίλητο τό καλωσόρισμα του,
γιατί φέρνει στή μνήμη μας,τή σκοτεινή θωριά του.
Μαύρο βαρύ καί πένθιμο τό καλωσόρισμα του,
γιατί φέρνει στήν μνήμη μας,τή φρίκη τού θανάτου.

Πίσω από το συρματόπλεγμα,πισθάγκωνα δεμένος,
ανήμπορος να προσπαθεί,τα μάγια του να λύσει,
μα είναι δύσκολο πολύ,όσο κι αν προσπαθήσει.
Κόμπος αξεδιάλυτος,με δύσκολη πορεία,
κρατάει χρόνια αρκετά καί γράφει ιστορία.

Σαράνταέξι χρόνια πέρασαν,
κι όμως οι μνήμες άσβεστες,
βαθειά είναι χαραγμένες,
κι αυτές οι μέρες πιό πολύ,
είναι πολύ θλιμμένες.