Στην κυρά της Λαπήθου Ευφροσύνη Προεστού / Ειρήνη Ανδρέου

Της Κύπρου Μάνα της Λαπήθου Κυρά
μηδέν η πένα μου τα λόγια μου φτωχά
μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής σου.

Τον θάνατο κατάματα αντίκρισες
μαρτύρησες φριχτά μα δεν ελύγισες....
βαθιά υπόκλιση στην δύναμη σου.

Γυμνή σε σέρνανε στους δρόμους οι οχτροί
Ποια μάνα τους εγέννησε είναι ν' απορείς
που λέγομαι άνθρωπος είναι ντροπή μου.

Σε κτύπαγαν σε κλώτσαγαν σαν κτήνη
για δώδεκα ζωές συ πήρες την ευθύνη
τι τράβηξες, σπαράζει η. ψυχή μου….

Σου βουτούσαν το κεφάλι στο νερό
σε δέρναν με σκοινί απ' το καμπαναριό
δεν είχαν μέσα τους τα τέρατα Θεό...

Το σώμα σου παντού μελανιασμένο
Το πρόσωπο σου όλο ματωμένο
μα σαν Αγίας λουζ̌ότανε από φως.

Αιμόφυρτη σου κόψαν τον σταυρό
που φόραγες στα στήθια από μωρό
τον πέταξαν στη γη και σου ' παν "φτύσε".

Στα μάτια τους εκοίταξες με θάρρος
σε θαύμασε ακόμη και ο Χάρος
μέσα σου δώδεκα φωνές κραυγάζαν «ζήστεεεε».

Έσκυψες κι έφτυσες τον σταυρό
μαρτύριο από το σώμα πιο φριχτό....
ψυχής ήταν ετούτο το μαρτύριο.

Σωθήκαν Μάνα Παναγιά και ηρωίδα
τα δώδεκα παιδιά μα όχι κι η Πατρίδα...
Της προσφυγιάς πικρό το δηλητήριο.

Της Κύπρου μαία ηρωίδα Παναγιά
συ που ξεγέννησες αμέτρητα παιδιά
Τούρκους ,δικούς σου δεν ξεχώριζες

μνημείο σου' χουν φτιάξει τα παιδιά σου
μα η Λάπηθος φωνάζει τ' όνομά σου....
σε καρτερά στα άγια χώματα που έζησες