ΣΚΕΨΗ / Μαρούλλα Πανάγου

Σκέψη μου αχαλίνωτη πιο πέρα απ' τα επίγεια
Αγέρας που φτεροπετά σ' άστρων τα κηροπήγια
Σε λουλουδιού το πέταλο και σε πουλιού φτερό
σε κυμματένια θάλασσα και δαντελένιο αφρό
Ύμνος εσύ του έρωτα π' απόκριση γυρεύει
και των πουλιών τ'αρμονικό ζευγάρωμα, ζηλεύει .
Δεν είσ' εσύ του γήινου πρόσκαιρου παραδείσου
Βαθιά αχανής είσαι ψυχή σε βάθος μιας αβύσσου
ποιος θα μπορεί το βάθος σου να βρεί να ξεδιαλύνει
Κι από το κρυπτογράφημα να βγει χλωμή η σελήνη.
Γλύπτης που με την σμίλη σου την προτομή λαξεύεις
της μοναξιάς συντρόφισσα, το τέλειο σαν γυρεύεις .
Σκέψη τρελά φτεροπετάς, σε οριζόντων βάθος
ασύνορη δεν κλείνεσε, συνεπαρμένο πάθος
Ατέρμονη δημιουργός και πάντα πρωτοπόρος
ήλιος! δεν φυλακίζεσαι και φυτεμένος σπόρος
Κι απ' την σπορά βγαίνει ανθός , η γύρη ξεχειλίζει
Σκέψη που μέλισσα τρυγά τ'άνθη σαν τριγυρίζει .