Παπαγεωργίου Αδελαίδα:Σφυρηλατώ στη σκέψη με φουσκωμένα όνειρα...

ΚΥΠΡ0Σ 1974

Πραξικόπημα Εισβολή
Στα μάτια μου ξεχείλισαν οι σιωπές
Εκείνα που δεν μπορούν οι πληγές να ξεστομίσουν
κλείστηκαν μέσα μου βαθιά
κι έσβησαν τις αστροφεγγιές στο βλέμμα μου.

Χαμένες έμειναν οι λέξεις.
Κλειδωμένες σε κιτρινισμένα λεξικά.
Ιούλιος. Της προδοσίας μαύρος μήνας.
Αύγουστος. Μήνας που κλείσανε τα άνθια τους
τα γιασεμιά,
να μην τα πιτσιλίσει αίμα ηρώων.
Οι άλλοι μήνες κατρακύλησαν το ίδιο μουντοί
φορτωμένοι με τις πυρπολημένες τους μνήμες.

Εγκαταλειμμένες φωτογραφίες
με πετρωμένα χαμόγελα
στα ξεφτισμένα ξύλινα πλαίσια.
Οι πόλεις σέρνουν μακρόσυρτο τον θρήνο τους,
ζητιανεύοντας μια σταγόνα λευτεριάς. ,
Τόση που να τρυπώσει μες στα συρματοπλέγματα.
Η Κερύνεια αποχαυνωμένη στα ηρεμιστικά,
η Μόρφου αγναντεύει περίλυπη τις ακροκορφές του Κύκκου,
η Αμμόχωστος Βασιλεύουσα που ορφάνεψε τα παιδιά της

Κι εγώ ζω
φορώντας οικτρά στολίδια θλίψης
αγορασμένα από εμπόρους των εθνών.
Στο μέτωπό μου χαραγμένες
πολύχρονων διαδρομών ρυτίδες,
φρίκη που φώλιασε
στη μνήμη των αθώων μου χρόνων.

Τώρα,
με την ψυχή μοιρασμένη στην ίδια μου τη γη
φύτεψα στο μέλλον τύψεις
μην τυχόν απλώσει ρίζες
και απειλήσει τις ιερές μου μνήμες.
Μη και φυλλοβολήσει την ελπίδα
και δεν κρατηθεί άσβεστη ως εκείνη τη μέρα
που ούριος άνεμος, μυρωμένους ανθούς θα στροβιλίζει (ή θα χορεύει
με τα χαρούμενα τραγούδια του γυρισμού.
Σφυρηλατώ στη σκέψη
με φουσκωμένα όνειρα
που θα απλωθούν ένα ευλογημένο απόγευμα
σηκώνοντας πανιά για το Βαρώσι,
ν’ ανάψουν
τα φώτα των λυπημένων αστεριών.
Τον ουρανό να βάψουν
με το κατακόκκινο χρώμα της χαράς!

**

ΡΥΤΙΔΕΣ

Δεν φοβούμαι τις ρυτίδες
που το γέλιο σχημάτισε
στις άκρες των χειλιών μου,
κάθε γραμμούλα,
που έγραψε της χαράς την ιστορία
στο ξένοιαστο βιβλίο του χθες.

Αναπολώ χρόνια της νιότης αμνημόνευτα
όταν ανέμελα γελούσαμε
και τίποτα δεν λογαριάζαμε.
Καβαλικεύαμε τα όνειρά μας
με ιχνηλάτη την δροσιά της νιότης μας.

Δεν λυπάμαι για τις ρυτίδες.
Πολύτιμο φυλακτό τις έκλεισα
στης μνήμης το μπαούλο...

**

ΑΠΑΙΤΗΣΗ

Πρωτοκαθεδρίες ,
χειροκροτήματα φτηνά
ποτέ δεν ζήτησα
το στόμα έκλεινα εκείνων ΄
Που άδικα με επαινούσαν
Από άτιμων ανθρώπων χέρια
δεν δέχτηκα δόξα να πάρω
ούτε παρέα να πιω
με όσους πίνουν κοκτέιλ
από της αδικίας τον οχετό
απαίτησα μόνο
την δική μου μερίδα
από ψωμί ζυμωμένο
με τον ιδρώτα μου