Χριστίνα Υπερμάχου: είναι χιλιάδες οι φορές που η αίσθηση ταξίδεψε δίχως κουπί δίχως φτερό

Τα όνειρα

Ίσως να είναι
το ατράνταχτο σου άλλοθι
που επικαλείσαι.
Όταν επικαρπούσαι τη ζωή.
Ή η πρόκληση
να συμμετέχεις στο χρονοχώρο της
αφού το καθ' ένα τους ξεχωριστά
είναι και μία πρόσκληση.
Ίσως πάλι
η πρόφαση τού να ζεις.
Έτσι απλά.
Τού πως να επιβιώνεις.
Το αυθαίρετο σου δικαίωμα
ή η παρανομία σου.
Μπορεί και η ακίδα
που σου τρύπα τα σωθικά
ή η εθιστική ουσία από το θεϊκό κρασί
που ενσταλάζει τη μέθη και τη μέθεξη
μέχρι και το μεδούλι.
Μπορεί μήτε το' να μήτε τ' άλλο.
Αλήθεια
ανάμεσα σε μένα και σ' αυτά
μιά στέρνα μας συγκοινωνεί
γεμάτη συγκινήσεις.
Κι είναι φορές
που σκύβει τ' ανεκπλήρωτο
να πιεί μεσ' απ' τις χούφτες του
όλες μου τις αισθήσεις
Ανάμεσα σε μένα και σ' αυτά
η στέρνα γίνεται θάλασσα
χωρίς λιμάνι και στεριά.
Και τότε μας χωρίζει.
Κι είναι χιλιάδες οι φορές
που η αίσθηση ταξίδεψε
δίχως κουπί δίχως φτερό
ώσπου να τ ' ακουμπήσει.
Πόσο πολύ τ ' αγάπησα, τα γνοιάστηκα,
τα πόθησα, καθώς τα ονειρεύτηκα.
Θαρρώ παραμυθιάστηκα.
Υποσυνείδητα
ως να' ναι και συνειδητά
ήδη τα έχω ζήσει.

**

Στερνή μου πτώση να σ ' είχα πρώτα

Στη βράση κολλάει το κίνητρο,
στη βράση κι η προσπάθεια
για να τελεσφορήσει.
Ας πούμε για αφύπνιση.
Ας στέρξουμε λοιπόν
ν' αδράξουμε τη ζέση τους,
πρωτού μεσ' στη πυράκτωση καούν,
πρωτού γενούν δαυλός
και παρανάλωμα φωτός
και λιώσουν και χαθούν.
Ποιός θα μαζέψει ύστερα
τη στοιβαγμένη τέφρα τους
και που να τη φυλάξει.
Ποιά τεφροδόχος,
θε να στριμώξει άραγε
την αιωνία μνήμη τους,
ποιός να τη μνημονεύει.
Τουλάχιστον πριν φθάσουμε
στο χείλος της ζωής,
ας προσπαθήσουμε
έστω και την υστάτη.
Για μιά ενδοσκόπηση,
ένα ταξίδι, μιά περιήγηση,
γιά μία καταβύθιση
στο πιό βαθύ εγώ,
αφού εγκλωβιστήκαμε,
θέλαμε δεν το θέλαμε
σε αυτοεγκλεισμό.
" Στερνή μου πτώση να σ ' είχα πρώτα"
θαρρώ θ' αναφωνήσουμε
αναδυόμενοι μετά,
από τον χρονοχώρο των βυθών,
στο πιό ρηχό νερό
που ρέει ασταμάτητα
σ' ένα ρευστό παρόν.