Τα δέντρα κι οι ποιητές/ Ειρήνη Ανδρέου

Τα δέντρα κι οι ποιητές πεθαίνουν όρθια.
Οσοι άνεμοι , μπόρες και καταιγίδες κι αν
τα δέρνουν....
Στον Πρωταρά κάτω από το ξωκλήσι
του προφήτη Ηλία ήταν δύο δέντρα δίπλα δίπλα.
Τόσο φουντωτά κι επιβλητικά
που εμπόδιζαν την θέα στα απέναντι εξοχικά.
Ξαφνικά ξεράθηκαν.
Ο κηπουρός είπε
πως τρύπησαν τον κορμό τους
και σταξανε μέσα φαρμάκι..
Εστω και χωρίς φύλλα
εξακολουθούσαν να στέκονται περήφανα.
Η θέα ελευθερώθηκε κάπως...
Φαινόταν ο επιβλητικός φωτισμένος βράχος
όπου ήταν κτισμένο το εκκλησάκι ...
Όχι πολύ γιατί την εμπόδιζαν
τα γυμνα κλαδιά..
Όμως κι έτσι φάνταζαν πολύ όμορφα ειδικά το βράδυ .
Σαν γυμνές λεηλατημένες ψυχές που με πείσμα στέκονταν
αγέρωχες έστω και φαρμακωμένες.
Τα θαύμαζα, κάποιους μου θύμιζαν...
Μια μέρα ήρθε ενα φορτηγό με δυο εργάτες
κι άρχισαν να πριονίζουν τις ψυχές, συγγνώμη τα δέντρα. Μέχρι που πέσαν καταγής. Κι έτσι γίναν κούτσουρα
για να ζεσταίνουν τους ανθρώπους που τα φαρμάκωσαν......