Η ΒΡΥΣΗ ( Στο κατεχόμενο χωριό μου Χάρτζια στην στην επαρχία Κερύνειας) /Νικηφόρου- Θεοκλή Αντρούλλα

Ύμνο να γράψω,εγώ γιά σέ,βρύση μου παινεμένη,
που χρόνια τώρα βρίσκεσαι,μέσ´τη σκλαβιά κλεισμένη.
Η θύμηση μου ,σε σέ αφιερωμένη,βρύση μου κελαρυστή,
σαράντα τέσσερα χρόνια και είσαι σκλαβωμένη.

Σε παραδεισένια όαση,στην άκρη του χωριού,
έσβηνες την δίψα του,κάθε περαστικού!
Από του Πενταδακτύλου τα βουνά,υπόγεια πηγάζει,
αστείρευτο και δροσερό,ποτέ δεν ησυχάζει!

Γενιές πολλές ξεδίψασες,χείλη έχεις δροσίσει,
περβόλια ,δέντρα ,λούλουδα,πολλά έχεις ποτίσει!
Ζώα ,πουλιά κάθε λογής κοντά σου ξεδιψάνε,
και με χαρά στις φυλλωσιές γλυκό κελαηδάνε!

Ευλογημένη πάντοτε,αστείρευτη πηγή,
κελαρυστή,τραγουδιστή,
μα τώρα μέσα στην σκλαβιά,
σε χαίρονται οι εχθροί.

Της βρύσης θύμησες ξυπνούν,πίσω στα περασμένα,
εικόνες άπ´το παρελθόν,σαν από παραμύθι βγαλμένα.
Γυναίκες θα συναντηθούν,νερό γιά να γεμίσουν,
νάβρουν την ευκαιρία τους και λίγο να μιλήσουν.

Κούζες,λαΐνια πήλινα,στον ώμο κουβαλούσιν,
νερό της βρύσης γιά να πιούν,κόμα και να πλυθούσιν!
Τη μέρα του κατακλυσμού,γινόταν πανηγύρι,
χαρές και γέλια τών παιδιών,αδιάκοπο παιχνίδι!

Οι εποχές περάσανε,αλλάξαν οι καιροί,
η βρύση πάντα βρίσκεται εκεί και καρτερεί!
Χρόνια σαράντατέσσερα,είναι σκλαβωμένη,
μα το νερό τρεχάμενο και ας είναι λαβωμένη!

Κρύο,γλυκό και δροσερό,τρέχει και κελαρύζει,
και καρτερά στ´αγκάλλια της,ξανά να μας δροσίζει!
Όσο τρέχει το νερό,τη γή και τη ποτίζει,
η σκέψη μένει ζωντανή καί πάντοτε ελπίζει!