Θέλω ν’ ακούω
τη βροχή να κλαίει αργά στη σέρα,
καθώς θα
σβήνεται ήρεμη, χλωμή του Νιόβρη η μέρα,
όταν στου
σκοτεινού κισσού τα βελουδένια κλώνια
θ’ αναζητούν
καταφυγή τ’ ανήσυχα τριζόνια·
κι απ’ την
ανάσα του βοριά μια κρύα ανατριχίλα
θα στρώνει
πέρα των ξανθών των πλατανιών τα φύλλα·
και τα
πουλάκια απ’ τις σκεπές θα φεύγουν ολοένα
από άνεμο κι
από βροχή μαζί κυνηγημένα.
Θέλω ν’ ακούω
τη βροχή να κλαίει αργά στη σέρα
και να
μουσκεύει των κλαδιών την ξέθωρη παντιέρα.
Κι εγώ που
κράτησα βαθιά μια ανείπωτη χαρά μου,
μια
μυστικότατη χαρά, θα τη σκορπίσω χάμου.
Κι όσα μου
δέσαν φυλαχτό τα πράα τα καλοκαίρια
σε φέγγη
βραδινά αττικά, σε ονειροχαραμέρια,
για χάρη σου,
φθινόπωρο, θα τ’ απολησμονήσω·
έλα να πάρεις
την καρδιά, δεν θα σου αντιμιλήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου