Τέσσερα ξιπόλητα
παιδιά
ήρθαν να δουν τη
μητέρα τους στο Νοσοκομείο.
Είναι γύρω απ’
το κρεβάτι της.
Και δεν μιλούν.
Τι να πουν; Δεν
ξέρουν τι να πουν.
Μιλά εκείνη.
Μιλά διαρκώς εκείνη.
Και τα ρωτά και
τα ρωτά
χωρίς να
περιμένει απάντηση
και τους
πασπατεύει τα κεφάλια.
Έπειτα τους
δίνει τέσσερις καραμέλες
που της τις
πρόσφερε χτες μια άλλη άρρωστη
και τις φύλαξε
(Της είχε πει:
«Μπορώ να πάρω τέσσερις;»).
Όταν χτύπησε το
κουδούνι τα παιδιά έφυγαν,
τα δυο μεγάλα έσερναν
τα δυο μικρά κι έφυγαν.
Ξιπόλητα καθώς
ήταν, σιωπηλά καθώς ήταν,
έφυγαν σα
γατάκια.
Μα δεν έφυγαν
αμέσως απ’ το Νοσοκομείο,
έμειναν πολλή
ώρα ακόμα στην αυλή.
Κι η μητέρα όλο
και ρωτά τις νοσοκόμες
αν τα βλέπουν
απ’ το μπαλκόνι,
όλο και ρωτά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου