Διακήρυξη / Τεύκρος Ανθίας

Κι ίχνη καρδιάς να ζούνε μέσα μου,

θα τραγουδώ και θ’ αλαλάζω

για Σένα ατίμητη  ζωή,

για Σε γαλανομάτα Λευτεριά.

Δεν είναι σφαίρα η γη,

δεν στροβιλίζεται στο Άπειρο.

Χτυπάει σα μια καρδιά μέσα στα στήθια μου

κι είναι οι παλμοί της θούρια κι εμβατήρια.

Λυγμοί από τόξο τσιγγάνικου βιολιού

για τον ανθρώπινο πόνο, για τη Λύτρωση.

Χαιρετισμοί στον ήλιο Στρατηλάτη.

Τι κι αν μισή η καρδιά βαθιά μου υφαίνει

το νήμα της ζωής στον αργαλειό των οραμάτων;

Μύριες ζωές υφαίνουνται μαζί και την κρατάνε

πλατύτερη απ’ τη γη –μια πυραμίδα

θεμελιωμένη στον Άνθρωπο,

με την κορφή στον ίλιγγο του αιθέρα σφηνωμένη.

Κι ίχνη καρδιάς να ζούνε μέσα μου,

θα τραγουδώ και θ’ αλαλάζω

για Σένα ατίμητη ζωή,

για Σε γαλανομάτα Λευτεριά!

ω Λευτεριά!

2 του Γενάρη, 1956

(Νοσοκομείο Λάρνακος)