Μή φύγης / Ναδίνα Δημητρίου

Μή φύγης.
βρέχει πολύ
σαπίζουν τα φύλλα στη γή
τρικλίζουν τα βήματα
σε άχρωμους κήπους,
τα νιογέννητα φτεροκοπούν
σε άγουρες αγκαλιές,
οι ανταύγειες περαστικές
πίσω απ' τα τζάμια.
Λυσσομανούν τα δέντρα
στου δρόμου τις άκριες
δακρύζουνε οι φανοστάτες.
Μή φύγης.
Σε ακροούρανα και σε σκοτάδια
η γη φωλιάζει δίχως παλμό
μόνο εσύ είσαι ζωντανός.
Μή φύγης.
Φόβητρα ορθώνονται τα πρισματικά βουνά
Και των ζωδίων οι δείχτες
ηχούνε στ' αυτιά μας σα δήμιοι.
Μή φύγης.
Του ήλιου το φίλημα οπτασίας αγνάντεμα.
Μή φύγης.