ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ / Ναδίνα Δημητρίου

Ήρθαν και μας πήραν
οροσειρά κάμπους και ακρογιάλι
τρικάταρτες γαλέρες
φορτωμένες πειρατές

Ξεφόρτωναν και άδειαζαν
και γιόμιζαν και φεύγανε
και πίσω κάποιοι πάντα μένανε
με χίλιους τρόπους να θυμίζουνε
πως χτυπάνε τ' αστροπελέκια
πως τα μνημόσυνα πληθαίνουν σε μια χώρα

Και το βίος τους με τον τόπο χρονοδέναν

Ήρθαν και μας πήραν
στο ακρόχειλο της σκέψης
στην παραζάλη τον χαμένου
στις απαλάμες τους
κρατώντας τις καρδιές μας
να τις ρίξουνε βολές
στο ατίθασο το ρέμα
σαν κατηφόριζε κι αυτό

Ήρθαν και μας πήραν τα κεφάλια
να χτίσουν τείχη δυνατά
ενάντια στον αγέρα
που τυχόν θα έφερε
σμύρνα, λιβάνι και χρυσό

Και εκεί έμεναν
κι επέμεναν να μας κοιτάζουν
να τραβάμε για το όπου
κουβαλώντας στη ράχη την ψυχή

Να μας κοιτάζουν
όπως τα νήπια
που περιεργάζονται μυρμήγκια
σαν κοπάσει η καταιγίδα
ή σαν κουκουνάρια
που πέσαν απ' τα πεύκα
ύστερα απ' το σκλήρισμα της ξηρασίας

Κι έμειναν να μας ορίζουν
να τρέχουμε σε χώματα ανορίζοντα
ρωτώντας όλοι τα ίδια

Ποιος δρόμος οδηγεί στην Πύλη;
Ποιος είναι εκείνος που έχει τόξα επιστροφής;
Πώς έκλεισε η φυλακή;
με σιδερένιο συρτή χρυσή αλυσίδα ή κλειδί;
Ποιος θα μπορεί να την ανοίξει;