Ο φρουρός της γαλανόλευκης / Εύσκιος Πεύκης (Ευέλθων Πιτσιλίδης)

Σαν μπήκαν στην Αθήνα των Γερμανών τα στίφη, 
βρήκαν κλειστές τις πόρτες, τις στράτες αδειανές. 
Φωλιάζοντας ο πόνος εις των Ρωμιών τα στήθη, 
εβούβανε τις γλώσσες, έπνιξε τις φωνές. 

Μα η γαλανή παντιέρα επάνω στον ιστό της 
ψηλά στον Παρθενώνα, 
μ’ ένα τσολιά λεβέντη, φρουρόν εις το πλευρόν της, 
κυμάτιζεν ακόμα! 

Τη γαλανή παντιέρα κατέβασαν οι ξένοι 
και ο τσολιάς την παίρνει με δάκρυ, με λυγμό, 
σκύβει και τη φιλάει, τριγύρω του τη δένει 
και πέφτει στον γκρεμό! 

Την ώρα αυτή φωνάζει η Αθηνά από πέρα:
 —Γενναίο παλικάρι, στον όρκο σου πιστό, τ
ώρα γλυκοκοιμήσου, γρήγορα θα ’ρθει η μέρα, 
τη γαλανή παντιέρα και πάλι ν’ ανεβάσεις σε πιο ψηλόν ιστό!