Χωματερές / Θεοχάρους Ελένη

Ανθίζει πάλι η Αλεξάνδρα, δεν είναι μόνη...

Φουριόζα μέσα στο κόκκινο φουστάνι ενηλικιώνεται,

γύρω, τα μικρά, μικρά και κάτασπρα ανθάκια

γύρω οι ελιές, τα στάχυα, ο ανεμοθραύστης,

μια ρίζα γιασεμί από παλιά

και μια δροσοπηγή στα βόρεια της Λευκωσίας...

Ωστόσο,

εξαγόρασε τις μνήμες η Αλεξάνδρα

και δεν πονά.

Ούτε κι εγώ, μήτε το γιασεμί,

κι ύστερα είν' ο κάμπος, γεμάτος αμφιβολίες και σκιές,

βολευόμαστε τον χειμώνα στο υπόγειο,

δουλεύουμε στα ροδάκινα τα καλοκαίρια

τα βράδυα φιλόξενη σιωπή μες' στις παράγκες των εργατών,

είναι και κάτι γριούλες,

είναι και κάτι γερόντοι, από τα βόρεια της Λευκωσίας,

που δεν έφαγαν ποτέ τα ψωμιά τους,

όλοι μας πιο ξένοι και πιο δικοί.

Το μεροκάματο σφραγίζει την άδεια εργασίας αλλοδαπού,

το νερό που κελαρίζει μέσα στ' αυλάκια

δεν ξεγελά

παρά μονάχα

το γιασεμί.