Ο ΚΥΚΝΟΣ/ Ιακωβίδης Κ. Μίμης

Πέφτουν ένα - ένα

Του κύκνου τα λευκά φτερά

Mόνοs κι απλησίαστοs

Μέσα στων κύκνων το σμάρι

Σχεδόν γυμνόs βαδίζει

Πάνε τα χρόνια

Που αγέρωχοs κι ωραίοs

Γλυκοχάραμα τηs μέραs

Γλιστρουσε στηs λίμνηs τα νερά

Κ' οι άλλοι τον σέβονταν και τον θαυμάζαν

Τώρα που παίρνει και βραδιάζει

Ομορφιά λαμπρότη περηφάνεια

Τά τύλιξε η λίμνη κι έσβυσαν

Κι εμείs του κύκνου τηs κατάντιαs,

Ακούσιοι θεατέs

Γεμίσαμε θλίψεs έγνοιες

Και πικραμένα χαμόγελα

Ω! Κλείστε σειs, κλείστε τα μάτια

Το πρόσωπο αλλού γυρνάτε

Μη δητε μη μάθετε

Του κύκνου το φρικτό το απαίσιο τέλοs

-Eναs ακόμα θάνατοs μέσα σε τόσουs άλλλουs.