Στο δρόμο για
Αμμόχωστο
βρήκα ένα
γεράνι.
Εκεί που
φύονται ήρωες
κι ο θρύλος
κύκλους κάνει.
Το μύρισα.
Ψιθύρισε
«που πας μικρέ
διαβάτη;»
Να αγναντέψω
το νησί,
ως κει που
πιάνει μάτι.
Να δω τον
πενταδάκτυλο.
Νιώθω βαρύ τον
πόνο.
Την όμορφη
Κερύνεια,
για μια
στιγμούλα μόνο.
Και με ανθούς
Πορτοκαλιάς,
(στεφάνια της
ζωής μου)
θα πλέξω μάνα
πριν χαθεί,
ο κόμπος της
φωνής μου.
Στο δρόμο για
Αμμόχωστο,
έκοψα το
γεράνι,
πριν το
μαδήσει ο εχθρός,
κι ο ήλιος το
μαράνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου