ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ / Άθως Χατζηματθαίου

Λογαριάσαμε λάθος,

επενδύσαμε στο εγώ κι όχι στο εμείς,

υποθηκεύοντας έτσι τη ζωή μας

στη ματαιότητα της ύλης,

αιχμαλωτίζοντας στα πλοκάμια της

αξίες και ιδανικά.

Φιμώσαμε τη συνείδηση μας

σε μια προσπάθεια να καταπνίξουμε

την ενοχλητική της φωνή,

που μας θύμιζε συνεχώς

το μεγάλο μας σφάλμα.

Σφραγίσαμε την καρδιά μας με μπετόν

γιατί δεν αντέχαμε ν΄ακούμε

τους αλλοιωμένους παλμούς της.

Κι αυτό που καταφέραμε μονάχα,

αυτό που πετύχαμε στο τέλος της μέρας,

ήταν να γίνουμε περισσότερο απάνθρωποι,

κουρδισμένα ανθρωπόμορφα ζώα,

είλωτες του συμφέροντος.

Κι όταν το βουητό του «τέλους»

μας ξύπνησε απ' το λήθαργο,

μόλις ανοίξαμε τα μάτια

μπροστά στο ειρωνικό χαμόγελο του θανάτου

που αδημονούσε να μας αρπάξει

με τα γαμψά του νύχια,

διαπιστώσαμε τότε το μεγάλο μας σφάλμα.

Ήταν όμως ήδη πια πολύ αργά για να επανορθώσουμε

γιατί δεν υπήρχε πια χρόνος,

δεν υπήρχε πια μέλλον

για να μπορέσει να γκρεμίσει

το απαίσιο παρελθόν μας.

Είχαν ήδη αρχίσει να πέφτουν

οι τίτλοι του «τέλους»,

το ρολόι της ζωής μας

έγραφε κιόλας:

ώρα μηδέν!