Ήλιος καυτός και
θέριζες στον κάμπο το σιτάρι
Βαρύ δρεπάνι
ασήκωτο σε κάθε αρμαθιά…
Στάχυα για στρώμα
έβαζες, πέτρα για μαξιλάρι
Τον πόνο σου τον
έκρυβες μες τη καρδιά βαθιά…
Έρχεσαι μες τη
μνήμη μου με φορτωμένη πλάτη…
Η ζέστη ανυπόφορη
να καίει αναθεμάτη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου