Ηλίθιοι πολιορκημένοι

                                         

Άκρα του τάφου σιωπή στην Κύπρο βασιλεύει…

στέκει ο Κυπραίος ο χαζός παράμερα και κλαίει…
«Ωσάν την Τζιύπρον εν έσιει» λέει και ξαναλέει…

Τον κούρεψαν τον λήστεψαν και κείνος το χαβά του…

λαλεί πουλί, τρώει σπυρί και γλύφει τα φτερά του …

αιώνες τώρα έμαθε να κάθεται στ’ αυγά του…

«Σκυμμένο πάντα θα κρατώ το έρμο μου κεφάλι…

φοβάμαι τους Αγαρηνούς μη μου το κόψουν πάλι»…

Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη…

η Κύπρος μας ολόχρυση σα το ξερό χορτάρι…
Με χίλιες βρύσες χύνονται, με χίλιες γλώσσες κρένουν…
«τζιαι οι Κυπραίοι σήμερα πεινούν τζι’ αργοπεθαίνουν»…

Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα…
ατάραχος σαν ουρανός έχασα κάθ’ ελπίδα…

Που μέρη τόσα φαίνονται και μέρη 'ναι κρυμμένα…

ποιος θα τα δει ποιος θα τα βρει πλάστη μου τα κλεμμένα…