Ξενιτεύομαι μ’ ένα φωνήεν (απόσπασμα) / Νικολαΐδης Παναγιώτης

ανοίγει φόβος
και φτερό Μάτι φιδιού
ο χρόνος
++
ξυπνά η μάνα
με ξυπνά
ψήνει καφέ να σηκωθεί
οχιά ο χρόνος
++
δίχως επίθετο
τη θράκα του θανάτου
θωπεύω
++
έμπης τζ’ ο τόπος έφεξεν
εστάξαν φως τα δέντρα
++
σε τούτο το βάραθρο βάση μου είναι η Στιγμή
ο Σολωμός κομήτης
++
 δίχως πατρίδα
περπατώ στον χρόνο πόνο
πόντο
++
 η πένα μου βαθιά
φλεβίτιδα
βάφει το ποίημα μαύρο
++
 χρόνια εμπορευόμαστε
το φως
κι όμως σκοτάδι
ασάλεφτο
++
 με φυσικό αέριο
ορύσσουμε
ξανά
την ιστορία
++
 όταν ο άνθρωπος πεινά
το μάτι του ζώου
βαθαίνει
++
 μ’ ένα στενό ντουφέκι
πενθώ
τα τρομαγμένα κοπάδια
++
 με φως σφαλίζουμε τα μάτια
των νεκρών
++
 σε εποχή τετράγωνη
θάνατος και ζωή
εξέχουν
++
 πεθαίνοντας έρχεται η ποίηση
++
το ποίημα
δεν είναι αλήθεια
δεν είναι ψέμα
είναι το ουράνιο τόξο
του ποιητή 
++
 
φύτρωσα
στην πέτρα και στον φόβο

++

 
χωρίς βροχή μεγάλωσα
 λιθάρι φως σκοτάδι

++

 
στη γλώσσα μου
 κλίνεται η ψυχή
 σ' όλες τις πτώσεις

++

 
όταν τα σύμφωνα φλέγονται
 ξενιτεύομαι μ' ένα φωνήεν