…μέγας

Απέθαντα είναι τα τραύματα της ιστορίας.

Ες αεί , ανακυκλώνουν ανάπηρη τη βούληση των Ανθρώπων , έτσι όπως αυτή κατέστη από την Κυριαρχία των Ενοχοποιών .
Των Ανθρώπων που διακαώς επιθυμούν να γεράσουν και να ξεκουραστούν , μα στέκουν ανήμποροι και ισοβίως κλειδωμένοι στο φως του καθρέφτη , δέσμιοι μιας ανεξάντλητης εφηβείας , αυτής που αξιόποινη ορίζεται τόσους αιώνες.

Τραγικόν εστί.
Τραγικό πολύ, καθώς μετά θάνατον αναρωτιόταν αν εν ζωή είχε υπάρξει Αυτοκράτωρ ή Δούλος.
Μόνο.
Καθώς νύκτωρ πλέον , αμυδρά διακρίνει τυχόν μετάξι διαδήματος; φροντισμένο κουρέλι, ή και απομεινάρι;

-Μην είναι σημαία;
Κι αν είναι το εσώρουχο εκείνης που νόμισε Λαμπρή και το κράτησε εκεί στου κρεβατιού την άκρη λάβαρο μιας επικράτειας που εν τέλει διατήρησε αλώβητα τα τείχη της;

Αναρωτιέται ακόμη, για το μάταιο των πολέμων του και το άσκοπο των ομοβροντιών στις οποίες υποχρέωσε τα όπλα που του δόθηκαν.
Υπέταξε;
Υποτάχθηκε;
Υπήρξε ;

Η Θάλασσα που βάφτισε Θάλασσα τον θυμάται άραγε;

Βασιλεύς Μάταιος, Υπηρέτης περιττός , αυτός που προσπάθησε να αλλάξει το ρουν του ποταμού, ήθελε να ξαναφέρει τις εκβολές εκεί που ανήκουν, έτσι όπως
«θα έπρεπε».

Τι μέγας μεταξοσκώληξ Θεοί, τι μέγας.

Ο εν τοις ουρανοίς αυτοϊκανοποιούμενος εντός του παραδείσου του, μονήρης.
Αμφιβάλλει, ακόμα και αν έχει πεθάνει.