ο γέροντας

Εἶχ’ εὐπρεπίσει τό σπίτι του,

καλλιέργησε τόν κῆπο του,

φύτεψε γαρούφαλλα καί γιασεμιά.

Διάλεξε τόν τάφο του

κοντά στούς τάφους τῶν γονέων του.

Καθόταν τό πρωί τήν ἄνοιξη στόν κῆπο.

κι εὐφραινότανε τήν ὀσμή τῶν λουλουδιῶν^.

τ’ ἀπόγευμα στό μπαλκόνι

κι ἀγνάντευε σιωπηλά τό κοιμητήρι^.

ἔτοιμος πάντοτε, ἤρεμος, πεπληρωμένος.

Τώρα στό βράχο κατά τό νοτιά

κοιτάει τήν ἀτέρμονη θάλασσα

κι οὔτε μπροστά βαδίζει οὔτε πίσω.

Μέρα τή μέρα ριζώνει στό βράχο^.

ἤδη τά πέλματά του πέτρωσαν

καί προχωρεῖ ἡ μεταστοιχείωση ραγδαῖα.

Γύρω τριγύρω του ξεράθηκε κι ἡ τελευταία πόα^.

ποῦ νά βρεθεῖ δάκρυ νά τήν ποτίσει;