Πετάξτε το χαμόγελο και προχωρείτε.
Έν, δυο. Το τέλος έρχεται μ’ ένα κουδουνάκι
όπως τον παλιάτσο που ακούτε να ’ρχεται, να ’ρχεται
και περιμένετε το κωμικό του πρόσωπο
και φοβάστε το πληγωμένο του πρόσωπο.
Ποιος σας έπεισε να φορέσετε
τούτο το αστείο σκουφί της βεβαιότητας;
Πετάξτε, είπα, το χαμόγελο και προχωρείτε.
Έν, δυο. Το τέλος έρχεται με την οδύνη της βεβαιότητας
ένα μερμήγκι που γλίστρησε μέσα στον κόρφο
κι όπου νάναι θα το πιάσουν τα δάχτυλα
να το λιώσουν με βεβαιότητα. Έν, δυο.
Ποιος σας γέλασε μ’ ένα αγκάθι ξεγνοιασιάς
με μιαν αναδρομική υπόσχεση καλοσύνης;
Έν, δυο. Το τέλος έρχεται
όνειρο δίχως αρχή
νύχτα δίχως τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου