Ώ μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής, την ώρ ‘
αύτη πού στην γλυκειάν αγκάλη του ερωμένου του ωραίου
της “Υπνου έδόθηκε—στη μέθη της σιωπής .
Ω μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής.
Κοιμάται τόσο ανάλαφρα και τόσον απαλά,
με μια ιλαρή στην δψη της πικρία φωτολουσμένη,
πού ή πεταλούδα ή ντροπαλή της παρθενίας γλυκά
στο άκροανοιγμένο των χειλιών μπουμπούκι, απατημένη
θάρτή να πάρει τ’άρωμα της παιδικής πνοής.
“Ω μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής.
Κοιμάται τόσο ανάλαφρα και τόσο τρυφερά
π’ αργά και μόλις το άγουρο τρεμοανασαίνει στήθος
στα χάδια του “Υπνου ! και τα ωχρά τα βλέφαρα κλειστά
σαν μαραμένα πέταλα 8 υακίνθων, στα γλαρά
τα ωραία της μάτια, που τραβούν των εραστών το πλήθος…
Ω μη χτυπάτε πειά, εραστές, την πόρτα της Ροδής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου