Ατάκτως

Να που οι πέτρες μιλούν για λογαριασμό των ανθρώπων.
Να που τα σύννεφα περιθάλπουν τα όνειρά μας.
Είναι τα κυπαρίσσια που ταξιδεύουν σε τούτον τον τόπο ή τα νέφη που φέρνουν κοιμισμένα όνειρα;
Δεν μπορώ άλλο να καταπιώ τα λόγια που ήθελα να πω, όμως, να που είναι
στεγνά είναι ξερά και σπάνε στα χείλη μου.
Γεμίζει συλλαβές το σάλιο μου και πυλό γεμίζει.
Πέτρες και λέξεις που γίνανε κεραμίδι.
Και οι βουκαμβίλιες του κήπου μοιάζουν κιόλας περασμένες.
Λογάριασε πως αναίμακτα έφτασε ως εδώ, αλήθεια πως αγνοεί κανείς το πένθος;
Και τι είναι το πένθος αφού δεν είναι του θανάτου;
Είναι το πένθος το κρέμασμα της ιστορίας,
είναι το πένθος τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα,
είναι το πένθος η αδυναμία μας να υπάρξουμε καλύτεροι ενώ γνωρίζουμε τον τρόπο μα προτιμούμε το θάλπος των σφαλμάτων,
είναι πένθος το ανάμεσα που μας καθιστά αόρατους σε μιαν αναμονή μέχρι να ρθεί ο θάνατος να καταλήξει τα ερωτηματικά; Τι ευτυχία!
Πέτρες και λέξεις που γίνανε κεραμίδι
Να μας αγγίζει ο Θεός και συ κοιμάσαι ή σιωπάς ,το ίδιο είναι.
Τα θαύματα δεν περιμένουν.