Ερπύστριες / Λυκαύγης Άνθος

Και ξαφνικά η καλημέρα κρεμάστηκε

στα χείλη μας σαν πέτρα.

Και ξαφνικά η καλημέρα σφηνώθηκε

στα δόντια του πρωινού.

Ένα αχ σα στεναγμός

ένα αχ οργή και σίδερο

στα φυλλοκάρδια του καλοκαιριού

Τι να σου πρωτοπώ καλή μου!

Με τόσες μνήμες άδικες

στα δάχτυλα μιας μέρας

που τη φοβόμασταν πριν έλθει

με τόσες μνήμες άδικες

που τις προσμέναμε να ’ρθουν.

Τι να σου πρωτογράψω!

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974. 

Καταγράφω απλώς τις στιγμές.

Αντιπαρατάσσομαι με τις στιγμές.

Οι στιγμές που δεν φεύγουν

που δεν λένε να φύγουν

που δεν θα φύγουν ποτέ.

Σήμερα 15 Ιουλίου 1974.

Βράδι

και δεν καταμετρήθηκαν ακόμη οι νεκροί

και δεν καταμετρήθηκε ακόμη το μίσος

και δεν καταμετρήθηκε ακόμη ο παραλογισμός

Βράδι

και βρέχει δάκρυα στις γειτονιές

της Λευκωσίας

και απλώνεται ένας εφιάλτης στο ξαγρυπνισμένο

πρόσωπο της Λευκωσίας.

Τι να σου πρωτοπώ καλή μου;