Μα κρατεί με μια ορπίδα, ως τον λυτρωμό να
ζήσω,
ώσπου νάρτετε παιδκιά μου… στράφου πίσω να
τους πεις
πως σας έχω για οπνάν μου τζι’ έττεν να με
γονατίσουν
όσα βάρη με φορτώσουν, όσοι γρόνοι τζι’ αν δκιαβούν
οι Αττίλες μες τες ρίζες της καρκιάς μου έν
θα ντζιήσουν
γιατί τούτες εν δικές σας τζι’ έν οι ρίζες
που μετρούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου