Ο ΝΕΟΣ ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ / Ποταμίτης Δημήτρης

Στον Γιάννη Κοντό

Α

-           Γιατί δεν γράφεις ποιήματα όπως μιλάς

Να σε καταλαβαίνω

-           γιατί ο τρόπος που μιλώ είναι απάτη

διαλύω την εικόνα της πραγματικότητας

για να βρω την πραγματικότητα

ο παραδείσος είναι από την φύση του

Αισθητικός στην ηθική του

Καθόλου λογικός να ξέρεις

Ας με αποκαλεί λοιπόν

Ο καταραμένος νατουραλισμός

Αιθεροβάμονα απόσταση

Παρανοϊκό εσχάτης προδοσίας

Η λογική του είναι ταξινόμηση

Αισθητική των προσωπείων

Η αισθητική μου

Άναρχη αρχή

Άτακτη τάξη

Αφορισμός των προσωπείων

Την ώρα που μνήμη και προσδοκία

Πέφτουν νεκρές μπροστά στον θρίαμβο της φρέσκιας μέρας

Πριν προλάβουν να μολύνουν την πραγματικότητα

Προαιώνια έχθρα τους

Β

Ποιητή μου λες γιατί δεν μιλάς

Αξίζει μια σιωπή για να αποστάσεις

Το άρωμα μιας λέξεις

Σου απαντώ

Η κάθε λέξη μεσσίας

Που γεννιέται κάθε τρεις χιλιάδες χρόνια

Σύμβολο ενός πράγματος απόλυτα συγκεκριμένου

Κώδικας αναγνώρισης σε μαύρες τρύπες

Η λέξη είναι μεσάζων ανάμεσα

Στο πράγμα και στη γνώση του

Όχι το ίδιο πράγμα

Το ίδιο το πράγμα το ψηλαφείς

Μόνο σε τόνους σιωπής χωμένος

Αλλά ουαί και αλίμονο

Γλώσσα μου γλωσσούλα μου

Λαμά σαβαχθανί

Ίνα τι

Ίνα τι με εγκαταλείπεις;

Γ

Η γλώσσα μου Βασίλισσα των γλωσσών

Έχει σπασμένη γνάθο

Κανείς απ τα παιδιά της δεν μπορεί να τη μιλήσει

Σα λείπει η γάτα χορεύουν σαν ποντίκια τα παιδιά της

Πάνω απ’ το μελλοντικό της φέρετρο χορεύουν

Επιμένουν να τη δολοφονούν όρθια

Και άρον τον κράβατόν σου

Βγαίνει λοιπόν η Κυρά – κουλτούρα

Και η κυρά – Αργκό

Πόρνες μαστουρωμένες σε ρυθμούς μαϊμούς

Μούμιες βιτρίνας

Σαν επίμονο και απατηλό δέρμα φιδιού παρατημένο

Πίστεύοντας πως είναι ακόμα ζωντανό το φίδι

Βγαίνουν να την αντικαταστήσουν ακόμα στην σκηνή

Σαν αρρώστια πρωταγωνίστρια

Αντιστρέφονται οι ρόλοι

Σκυλιά μιλούν σαν άνθρωποι

Άνθρωποι σαν σκυλιά

Εκδικητές του τύπου

Δεν περνάς κυρά Μαρία

Ή θα δεις τι θα πάθεις

Αν δεν μου εκχωρήσεις το δέκα τοις εκατό

Κράτα τις λέξεις σου ποιητή

Δεν μου χρειάζεται

το δέκα τοις εκατό

Μόνο το δέκα τοις εκατό

Συν τα τριάντα αργύρια

Δ

Καλά κάνεις και δεν μιλάς ποιητή

Θα βρω εγώ τις λέξεις πυροτεχνήματα

Να σε αντικαταστήσω

Δύο εξυπνάδες σαν ψεύτικο λουλούδι ωραίες

Να κερδίσω τις εντυπώσεις

Μέχρι να βρεις εσύ τον κωδικό μια λέξης

Θα την πολτοποιήσει εγώ

Γιατί εγώ ειμί ο βιονικός απόγονος

Ο άσωτος υιός που ποτέ δεν θα επιτρέψει

Εγώ τιμή μου και καμάρι μου

Είπε και τράβηξε κατά τη Βαβέλ

Που ήταν φαστφουτάδικο

Και τα’ όνειρο πήρε αμέσως

Τη σάρκα και τα οστά

Του νέου Μινώταυρου