Αναπαράσταση / Κανάκης Άντης

Τα παλικάρια
    που έπεσαν πλαί μας
ή χάθηκαν
    στην άνιση, εκείνη, μάχη.
Ο Φοίβος, ο Σταύρος, ο Λάμπρος
Ο Απόστολος ο Σωτήρης, ο Κυριάκος…
Και τόσοι άλλοι…
Δεν έφυγαν
    για πάντα.
Μας επισκέπτονται,
       ενίοτε,
τις νύχτες.
Με τις πληγές τους
      να ρέουν
σ’ ασημένια κολυμβήθρα.
Κι’ αυτοί
   γύρω της να χορεύουν,
να τραγουδούν.
Να προσποιούνται,
      πως θερίζουν
με δρεπάνια
      της Μεσαρκάς
τα στάρια.
Να παλεύουν,
       να πέφτουν.
Να σηκώνονται.
       Σαν να πολεμούν.
Κι οι πληγές τους
       να ρέουν…
Ως την αυγή.
       Που όλοι γίνονται
πορφυρένιοι,
       όπως τον ήλιο
          π’ανατέλλει.
Κι’ ένας – ένας
χάνονται,
χορεύοντας,
       στο φως της μέρας.
Αφήνοντας μας
       την κολυμβήθρα
να ξεχειλίζει
      με το δικό τους
         αίμα.
-Για να μας το
      Μεταγγίζουν,
Όταν αιμοραγούμε;
-Για να το παίρνουμε
       θεία μετάληψη;
-Για να
       ξαναβαφτιστούμε;