[Ο χρόνος φεύγει...] του Άντη Κανάκη

Ο χρόνος φεύγει
μα Σεις μένετε
δυο αστέρια
στο σκοτάδι αγκαλιασμένα.

Δυο δέντρα
που μεγάλωσαν
στην ίδια ρίζα μ’ αίμα.

Δυο φάροι λάμπατε
του καραβιού μας δείχνοντας
τη μακρινή πορεία
μέσα απ’ του πελάγου
την άγρια τρικυμία