Ήταν κοντά μας κι άφησε τη μαύρη της ομπρέλλα!
Έφυγ’ Εκείνη, κι η κομψή συντρόφισσά της μένει!
Κι ενώ στο σπίτι μας ρωτούν οι άλλοι καλεσμένοι
ποια τάχα να την ξέχασεν αστόχαστη κοπέλλα,
εγώ μόλις την κοίταξα τόσο κομψά σφιγμένη
κι απάνω της τόσ’ όμορφα δεμένη την κορδέλλα,
«είναι δική της!» ένιωσα κι είπα στη Μούσαν: «Έλα,
βεβαίωσέ μ’ εσύ, Κλειώ». Κι εκείν’ είπ’ εμπνευσμένη:
«Δική της! Τ’ είν’ ολόμαυρη ως κάτασπρ’ είν’ εκείνη.
Ψηλή, λιγνή και μακριά, καθώς τ’ ανάστημά της.
Κι αν θέλεις τώρα δισταγμός κανείς να μη σου μείνει,
μύρισε και το χέρι της να νιώσεις τ’ άρωμά της».
Κι εγώ ρουφώντας άπληστα τ’ άρωμα του χεριού της,
μέθυσα, λες με τύλιγαν οι χάρες του κορμιού της.
Πνευματική Κύπρος 170 (Νοέμβρ.1974)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου