[Δαμάσαμε το άλογο]

Δαμάσαμε το άλογο.
Περιορίσαμε έτσι
την αχαλίνωτη φύση του.
Το τιθασεύσαμε.
Σφιχτά τα γκέμια
καθόριζαν την στράτα.
Σ' ανηφοριές, κατηφοριές
ρυάκια και λαγκάδια.
Καλιγωμένες πατημασιές
χαράζανε το διάβα.
Μιά σε χαράδρες δύσβατες
μιά σ' άβατα μονοπάτια.
Μ' άξαφνα....
Τ' άλογο αποχαλινώθηκε
σαν σκόνταψε σιμά σε κάποιο ρέμα.
Χλιμίντριζαν τα θέλω του
κι ούρλιαζαν οι ορμές του.
Αφήνιαζαν τα πάθη του
κλαίγαν οι πεθυμιές του.
Και τα καπούλια τίναζαν
σωρούς μ' απωθημένα.
Στάθηκα και τ' αγνάντευα
γοργά γοργά π' αλάργευε.
Να χάνεται καλπάζοντας
στ' απέραντο του αβέβαιου.
Σε μιά πορεία άγνωστη
Στο αχανές του απρόσμενου.
Κι εγώ να διερωτώμαι.
Εναρκτήριο λάκτισμα;
Ή αποχαιρετηστήριο σάλπισμα;
Όλο ετούτο που άφηνε πίσω του
ο κουρνιαχτός των ποδοβολητών του.

" Άμε στο καλό
κι ας είναι και καλόστρατο
τούτο σου το ταξίδι "

Χριστίνα Υπερμάχου.