Η νύχτα έφθασε νωρίς για μένα... του Γιάννου Λαμπή

Η νύχτα έφθασε νωρίς για μένα,
αλήθεια, πως πέρασε η δική μου μέρα;
Πού ’ναι το φως πάνω στα βλέφαρά μου,
πού ’ναι το χάδι στη ψυχή μου;
Πού ’ναι οι χαρές της σάρκας μου
κι οι στεναγμοί πάνω στο κρεββάτι μου;
Απόψε πονάω και κάνει κρύο στη κάμαρα μου,
απλώνω ευλαβικά τα σεντόνια που μου ’χεις χαρίσει
τα βαμμένα στις αποχρώσεις της θλίψης,
και καθώς θα νομίζω πως ακούω την ανάσα σου
θα πιώ σταλιά σταλιά
όλες τις σταγόνες του σώματός μας
και θα βουτήξω μέσα στην σιωπή της τρυφερότητας σου.
Απόψε, θέλω να πεθάνω όλους τους θανάτους,
καθώς θα ψελλίζω όλα όσα δεν σου ’χω πει.