Η ηγεμονία του ʼρητου

Από νωρίς ο ʼρητος ασκήθηκε στα βάρη
τη θέληση του να επιβάλει
με τη δυνατή γροθιά
προτρέποντας τους συντρόφους
να βγουν από την κηδεμονία του γέροντα
που ήταν ηγεμών απάντων.

Μαζί του όμως δεν ετόλμησε ο ʼρητος
ποτέ να κτυπηθεί ευθέως
κάθε του κίνημα πνιγόταν
στη δοκιμασμένη αγάπη των πολλών
πούδιδε προστασία λαϊκή
στον γέροντα αντίπαλο.

Με δόλο εγύρευε ο ʼρητος ο αλαζών
ν' αρπάξει τη στιγμή
που η φρόνηση του γέροντα
θάταν αιχμάλωτη του φθόνου
των εγγυητών φρουρών.

Τότε με σχίσμα αυτοκηρύχθη ηγεμών
συνόρων σφραγισμένων.
Πάντα φοβόταν τη διαρροή
προς τους σιτοβολώνες
των γερόντων διαδόχων.
Η μέριμνα του ʼρητου στα μεγαλεία
την κορώνα, τες γιορτές, τη λαμπαδηφορία.

Αγνόησε την προφητεία:
«Η ηγεμονία του ʼρητου τετέλεσται
σε χρόνια δεκατρία άτροφα».