ΣΕΡΕΝΑΤΑ / Δρουσιώτης Πυθαγόρας

Ήρθες μες στη ζωή μου μια βραδιά
σαν άρωμα υακίνθου ευωδιασμένου∙
ήρθες ν' αναταράξεις την καρδιά,
μελτέμι τη σμαράγδινη αμμουδιά
ενός ακρογιαλιού λησμονημένου.

Εσύ με τον Απρίλη στα μαλλιά,
με τους χρυσούς βοστρύχους στους κροτάφους,
κι εγώ σκιά σκιάς απ' τα παλιά,
που ανήσυχη πλανιέται — τρισαλιά! —
απάνω απ' των ονείρων της τους τάφους.

Τα χείλη μου, τ' αφίλητα καιρούς,
να 'ξερες πώς πρόσμεναν το φιλί σου!
Κι ο ήχος της παράξενης φωνής σου,
Που 'μοιαζε σαν αντίλαλος αβύσσου,
ανάστησε τους μέσα μου νεκρούς.

Μα έφυγες όπως ήρθες μια βραδιά,
σαν άρωμα υακίνθου ευωδιασμένου
και τώρα μες στα στήθια τα βαριά
χιμά ο λυγμός να πνίξει την καρδιά,
σαν κύμα ακρογιαλιού λησμονημένου.