Πότιζα το λουλούδι μου το αίμα του κορμιού μου
Ανθιζε το λουλούδι μου τον ήλιο του μυαλού μου
Φάνταζε πότε Μεσόγειος, πότε άνθος της φωτιάς, βόρειο σέλας
Κι εγώ με πρόσωπο τη γη αλάργευα τα ουράνια
Ενα ένα τ’αστέρια μου γίναν αγκάθια ατσάλι
Ενα ένα τα στημόνια μου γίναν κεντριά του σφήκα
Κόκκινα, γαλάζια, πράσινα κρύβαν κραυγές πνιγμένες
Κι ήταν το φως στον ήλιο τους άλλη όψη του ερέβους
Γεννήτορας ο χαλασμός οι ελπίδες παπαρούνες
Πικρό τρυγώ το γέλιο τους γλυκό το παραδίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου