[Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος] / Σωτήρης Τσανάι

 

Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
αναστέλλομαι από την κοινή επίκριση
κάθε ανθρωπόμορφου ειδώλου.
Υπάρχω για να αποπερατώνω τον ίδιο σκοπό,
την ίδια θανατηφόρα τελετουργία,
λαχταρώντας να με βλέπετε στον κόσμο σας.
Ω αφήστε με να ζεσταθώ, να ενωθώ
μαζί σας, τραγουδώντας τους νεκρούς σας.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
υποκύπτω σε μία κατάπτωση, εναποθέτοντας
το αναπόσπαστο κομμάτι του Εγώ,
-την πίστη μου- στους θεούς σας.
Σαν μετάληψη, μεταδίδεται από στόμα σε στόμα,
το θρήσκευμα που δεν υπόκειται
από την ευκλείδεια λογική, η ναυτία.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
μοιάζω παράξενα ανίκανος, αμφιταλαντεύομαι
ανάμεσα στις δυνάμεις που με συντελούν,
όπως την τέχνη του ΄΄πονώ΄΄.
Στοχάζομαι αδυνατώντας να εκφράσω τα μύχια,
θαρρώ πως εν απουσία του πόνου,
εν απουσία του προσώπου του θεού της οργής
της δημιουργικής παραφροσύνης
δεν θα υπήρχε ακμάζουσα τέχνη, η ναυτία
που συγκρατεί στις πλάτες της τον άνθρωπο.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
δεν νείρομαι, απλώς όταν ξεδίπλωσα
τις παλιές μου ζωγραφιές απ’το πατάρι,
είδα μία άλλη ναυτία, αρχέγονη, ξεψυχισμένη.
Είδα το δάσος του άλγους, τις προσπάθειες μου
να αμβλύνω την σκέψη ότι τάχα εισέρχομαι άχραντος,
στο απατηλό μονοπάτι της ενηλικίωσης.
Πλέον δεν μπορώ να είμαι ελεύθερος,
έχασα στις φλόγες το παλιό μου ΄΄Εγώ΄΄.
Γι’αυτό αποδέχομαι την ναυτία,
πλέον απαρνιέμαι την ελευθερία.
Δεν είμαι άνθρωπος πια, παρά
μία ισχνή παραμορφωμένη εντύπωση
ενός ατέρμονου απογευματινού ήλιου σε καμβά,
η τέχνη του ΄΄πονούμε΄΄.