Πόρτα κλειστή / Ελένη Σωφρονίου Στρατή

Μισάνοιχτη μια πόρτα σιγοτρίζει,
στο χώμα μια αχτίδα παγωμένη.
Ποιανής ελπίδας η ματιά η λαβωμένη
ψυχή μου, μες στις χούφτες σου δακρύζει;

Λυγμός και θάνατος από τη γης αφρίζει
τρυπούνε άσπροι κεραυνοί τη μαύρη πέτρα.
Σκόνη, καπνός, στον ουρανό ανηφορίζει
κλείσε τα μάτια σου και την αλήθεια μέτρα.

Δεν είναι μόνο που πονώ. Ο πόνος, η φωτιά μου.
Ούτε που κλαιν τα μάτια μου. Το δάκρυ, η μιλιά μου.
Είναι που αγέρας φύσηξε και σφάλιξε την πόρτα
και μες στο χώμα θέριεψαν της μοναξιάς τα χόρτα.