Με μια κλεψύδρα αντάμα / Ανδρέου Ειρήνη

Πώς ένα δέντρο που κοντεύει πια να ξεραθεί
ξάφνου γεμίζει από χυμούς, φύλλα κι ανθούς;
Μοιάζει με θαύμα!
Πώς ένα σώμα που 'χε στη νάρκη βυθιστεί
ξάφνου ξυπνά και σπαρταρά στους ουρανούς;
Κι εδώ είν' το δράμα.......
Μετέωρο κρεμιέται, πασκίζει να σταθεί...
κάποιοι περαστικοί ορμάνε στους ανθούς
σαν ζώα σε αλάνα.
Που να πιαστεί αφού δεν βρίσκει σώμα με ψυχή
ούτ' έναν άνθρωπο σωστό; Σαλεύει ο νους,
είν' όλα τόσο πλάνα....
Στέρεψαν πάλι η χυμοί , το δέντρο πάει να ξεραθεί...
ξανά στην νάρκη το κορμί μες σε φραγμούς
με μια κλεψύδρα αντάμα..

Από το βιβλίο " Της ψυχής μου τα κομματια"