Σήμερα, έχω την τιμή να φιλοξενώ στο ιστολόγιό μου, ένα σημαντικό ποίημα της Μαρίας Χριστοδούλου, αφιερωμένο -όπως η ίδια μου επισήμανε- στον πατέρα της Μιχάλη Ανδρέου.
Ποιος όμως ήταν ο Μιχάλης Ανδρέου για τον οποίο η ίδια μιλά με ένθερμα λόγια γεμάτα πόνο και συγκίνηση;
Αφήνουμε την ίδια να μας μιλήσει και να αναφέρει λίγα βιογραφικά στοιχεία:
" Ο πατέρας μου: Μιχάλης Αντρέου γεννήθηκε στο χωριό Πατρίκι της επαρχίας Αμμοχώστου το 1938. Αφού τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Πατρικίου, φοίτησε στο Πανελλήνιο Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών), όταν ήταν μαθητής της πέμπτης γυμνασίου. Αποφοιτώντας ανέπτυξε πιο ενεργό δράση και έγινε ομαδάρχης στην περιοχή του με το ψευδώνυμο «Μεϊτάνης». Μετά από προδοσία, οι Άγγλοι τον συνέλαβαν και κατέληξε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς. Ελευθερώθηκε με την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης- Λονδίνου. Ήταν μέλος του Συνδέσμου Αγωνιστών της ΕΟΚΑ μέχρι το 2024. Έφυγε από τη ζωή με τον καημό της προσφυγιάς."
Στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς,
ασχολήθηκε με την ξυλογλυπτική και τη ζωγραφική.
Ακολούθως παραθέτουμε το ποίημα: "Ξεκινάω Πλέξιμο" της κας Μ. Χριστδούλου
Ξεκινάω πλέξιμο
Να σου φτιάξω κάλτσες
για το κρύο
ή σκούφο για τις βόλτες σου
πλάι στο κύμα;
Φοβάμαι μην κρυώσεις.
Άγριος ο καιρός
ο δρόμος χέρσος
κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Πάμε να ρίξουμε τους πόντους.
Κάποιες θηλιές
δυο τρεις καλούς πόντους
και πού και πού
κανέναν ανάποδο
ζέρσεϊ να είναι η πλέξη
μην δυσκολεύεσαι στο φόρεμα.
Κασκόλ θα σου φτιάξω
-πονόλαιμο είχες
τότε που μύρισε ο κάμπος της Μεσαριάς άνοιξη -
κι ένα ζευγάρι γάντια
για τα χέρια σου.
Κάηκαν τη μέρα που τράνταξες
τον Πενταδάκτυλο φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Τα πλέκαμε θυμάσαι;
Πήραμε ξεχωριστά μονοπάτια
τώρα, καλέ μου πατέρα.
Βλέπεις το φως στην άκρη
της διαδρομής;
Κάνε στάση και περίμενε.
Μέχρι τότε θα μνημονεύω τις μέρες μας
και αυτές που είχαν γλέντι
και αυτές που είχαν παγωνιά.
για το κρύο
ή σκούφο για τις βόλτες σου
πλάι στο κύμα;
Φοβάμαι μην κρυώσεις.
Άγριος ο καιρός
ο δρόμος χέρσος
κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Πάμε να ρίξουμε τους πόντους.
Κάποιες θηλιές
δυο τρεις καλούς πόντους
και πού και πού
κανέναν ανάποδο
ζέρσεϊ να είναι η πλέξη
μην δυσκολεύεσαι στο φόρεμα.
Κασκόλ θα σου φτιάξω
-πονόλαιμο είχες
τότε που μύρισε ο κάμπος της Μεσαριάς άνοιξη -
κι ένα ζευγάρι γάντια
για τα χέρια σου.
Κάηκαν τη μέρα που τράνταξες
τον Πενταδάκτυλο φωνάζοντας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Τα πλέκαμε θυμάσαι;
Πήραμε ξεχωριστά μονοπάτια
τώρα, καλέ μου πατέρα.
Βλέπεις το φως στην άκρη
της διαδρομής;
Κάνε στάση και περίμενε.
Μέχρι τότε θα μνημονεύω τις μέρες μας
και αυτές που είχαν γλέντι
και αυτές που είχαν παγωνιά.
Μαρία Χριστοδούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου