[εμενα τα ποιηματα ]

εμενα τα ποιηματα
στασσουν φαρματζιη πονο
για τα σαρατζια της ζωης
τζι οσα μας δκια ο χρονος

ενεσιη πλασμα στη ζωη
να μεν ενεσιη ενα τερτι
μαραζι μεσα στην ψυσιη
πονο να τον παιδευκη

τζιαι επομαυρησαν οι καρκιες
οπως που να καηκαν
σαν τον κατραν γινηκαση
στραντζιησαν ποβκαρτηκαν

δεν θα βρης πλασμα να γελα
κλεει για το δικον του
για τον δικο του γολγωθα
τζιαι τον βαρη σταυρον του

οπου τζι ανησε ηλιε μου
εσου θα ξημερωσης
καρτζιην μου εμενα θα σταθης
τζιαι εμενα θα με νιωσης

θα αναψης σαν την αστραπη
τζιαι θα φανερωθης ομπρος μου
να μ αττιμιζης εσου την πικρα μου
τον πονο τον δικο μου

μα πιαννω που την αυρα σου
τζιαι την δικη σου αχτιδα
τζιαι την καρκια τζιαι την ψυσιη
γεμωννω εγιω με ελπιδα

κωστας τριγγης