Τι κρίμα που δεν έζησες ακόμα λίγο χρόνο
Να δεις τον γαύρον Κάιζερ σκυφτός να σε κοιτά
Και στο σπαθί σου δίνοντας κάθε τής δάφνης κλώνο
Ελιάς κλωνάριν από σε μονάχα να ζητά!
Ήθελα, Κίτσενερ, να δεις τον κόκκινον Αττίλα
Με τους αγρίους Ούννους του στα πόδια σου να ‘λθεί,
Και νικημένος να θωρεί της δάφνης σου τα φύλλα
Και να του πάρεις πρώτος συ τ’ ολέθριο σπαθί!
Σήμερα που γονάτισεν ο Μέγας δολοφόνος
Και θα τον δούμε στου Βερντέν την γη να σωριασθεί,
Έπρεπε να ‘σαι στο πλευρό και συ της Αλβιόνος
Και με του Ζορφ κι η βροντερή φωνή σου ν’ ακουσθεί!
Εσύ που τόσο πάλαισες το Τέρας να συντρίψεις
Που ‘θελε Κοιμητήριον να κάμει τον Ντουνιά
Απ’ την Μεγάλη Πασχαλιά δεν έπρεπε να λείψεις
Και πρόωρα να βυθισθείς σε τάφου σκοτεινιά!
Αν η Μεγάλη Μάνα σου πενήντα θωρηκτά της
Έβλεπε μες στα πέλαγα να καταποντισθούν
Τόσο δεν θα κοκκίνιζαν τα μάτια τα γλαυκά της
Όσο για σένα, Κίτσενερ, που τώρα σε πενθούν!
Κι η Κύπρος που σε ξένιζε σε χρόνια περασμένα
Κι ίδρωσες για τον χάρτη της εσύ τόσον καιρό,
Καθώς παιδί της σε θρηνεί με μάτια βουρκωμένα
Που δολοφόνοι σ’ έρριψαν σε μνήμα παγερό!
Που δολοφόνοι σ’ έρριψαν σε μνήμα παγερό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου